sábado, 15 de enero de 2011

La flor de la felicidad

Un jarro que hice hace tiempo (pintando una botella de salsa con pintura para bombilla); una tela y ramitas verdes recicladas de otro ramo; y una rosa, la última de mi rosal preferido... Una sencilla receta para alegrar cualquier ambiente,  sobretodo cuando necesitas algo de aire fresco y felicidad. Lo necesitaba...

Hoy le comentaba a una blog@miga que me he dado cuenta que los grandes acontecimientos de la vida, aquellos que realmente importan, absorben tanto nuestro pensamiento y emociones que en cierta manera nos bloquean y ralentizan nuestro día a día...

Y es que este año 2011 no ha empezado muy bien que digamos. El día 2 murió mi "agüelita" y hace unos días murió el gatito de mi hermana... Lo adoptaron en una  protectora de animales y al parecer, lo debió arañar algún otro gato portador de Peritonitis Infecciosa Felina(FIB). En cuanto el veterinario lo descubrió empezaron un tratamiento que podía darle calidad de vida unos años más.

Como estaba malito y había que ponerle inyecciones, unas gotas y pastillas, Jordi y ella decidieron llevarlo consigo al viaje que hicimos a León para pasar las navidades con mi abuela. Y como el hotel no permitía animales, pasó esos días en mi habitación, en casa de mi abuela. Por las noches, en cuanto apagaba la luz para dormir notaba como el gatín caminaba encima de las mantas en la oscuridad hasta llegar a la altura de mi cabeza. Me tocaba con su patita o con el hocico emitiendo un dulce miau, y esperaba a que le contestara dándole permiso para acostarse a mi lado. Eso sí, siempre tocando una parte del cuerpo: o encima del brazo o en la almohada tocando la cara. Era una delicia oírle ronronear tan cerca y notar las cosquillas que me hacían sus bigotitos cuando se limpiaba...

Al principio el tratamiento hizo efecto pero hace unos días empezó a empeorar... Humprey tan solo tenía unos meses y era el gatín más cariñoso y mimoso que he conocido nunca...


 

12 comentarios:

  1. El año recién comienza, puede traerte cosas lindas. A no bajar los brazos!

    ResponderEliminar
  2. Hola Guacimara,
    es una pena lo del gatito....me lo imagino.
    Espero que éste año que comienza sea estupendo.

    Soy la Teresa que fué desde Ibiza a Londres a ver a M.Macdyen al teatro.. y que gracias a tu "Vidas Privadas" traducido....pude comprender algo de la obra.
    Pronto volveré, a Londres, espero.

    He estado malita...y tengo esperanzas de volver in the road, cuanto antes.

    Un abrazo.
    Teresa.

    ResponderEliminar
  3. POBRECITO EL GATITO!!! TAN BONITO!!! Me da mucha pena...

    ResponderEliminar
  4. Luciana, tan sólo han pasado quince días. Seguro que este año traerá muy buenas notícias y vivencias. Aunque vivo la vida con optimismo no puedo evitar tener mis momentos de aflicción...

    Teresa, no sabes la ilusión que me hace tu comentario! Me alegro muchísimo que pudieras disfrutar de Matthew Macfadyen en directo y de la divertidísima obra "Private Lives". Sabes que está nominado tanto él como Kim Catrall a mejor actor y actriz de los premios de Teatro en Inglaterra? Ojalá lo ganen, se lo merecen.
    Espero que esté mejor de tu enfermedad y que vuelvas pronto explicando tu próximo viaje a Londres.
    Un fuerte abrazo.

    Valeria, por lo menos tuvo una vida rodeado de amor y cariño... Un beso

    ResponderEliminar
  5. Es cierto, no empieza el año como uno desea, pero te conozco y se que lo disfrutas todo al máximo y que lo vives todo intensamente, estoy segura que viviras estos trescientos y pico días que quedan con el mayor optimismo y encontrarás muchos momentos divertidos y de felicidad, espero poder disfrutar alguno de ellos contigo. Además, por suerte, recordar el pasado y con ello, los que no estan es gratis... y a pesar que las pérdidas duelen, seguro que tenemos recuerdos divertidos de grandes momentos.. quedate con ellos... Un besazo Guaciii

    ResponderEliminar
  6. Lo siento mucho!!! Desde luego, pienso que ante las situaciones de la vida que nos depara a veces, a pesar de ser optimistas, tenemos que dejar espacio a ese momento de duelo...ya que si no...vendrá cuando menos no los esperamos. Así que...mucho ánimo!!! Y a vivir estos momentos con la mayor paz posible. Sin duda, estas vivencias de algún modo nos hacen ser más sensibles, estar más atentas a pequeños detalles, gestos, verdad??...También nos pueden hacer "gruñir", pensando: por qué!! ... sin duda este momento pasará.
    Un abrazo muy grande, Guacimara!!! Y mil besos de colores!!!

    ResponderEliminar
  7. wazi... pobret Humphry!!! amb lo guapo que era el tigret!!!
    i la teva iaia també? pobrissona.... em sap molt de greu... hem de quedar un dia per fer un te ben calentonet i fer-la petar, ok?
    petonarros que tels mereixes més que mai

    MaRiA

    ResponderEliminar
  8. Guaci: Ya mejorará el año...ya verás!Recién empieza....y la vida es una de cal y una de arena. Para apreciar las cosas buenas, debes sentir las cosas malas o tristes. Te mando un gran abrazo, mi amiga!

    ResponderEliminar
  9. Hola Guaci! Qué pena todo, me ha dado mucha pena el gatito, espero que sus últimos días hayan sido felices, al igual que los de tu abuela.
    Que detalles como la flor que nos muestras te vayan llenando de buenos momentos para compensar los malos.
    Te mando un besazo muy grande de ánimo! Todo pasará.

    ResponderEliminar
  10. Llevo todo lo que llevamos de año dandote pésames (dale éste también a tu hermana), esto no va a durar siempre, la vida mejora poco a poco y simplemente los momentos buenos tienen su contrapeso en los malos que espero que no sean muchos. No me ha dado tiempo a responderte antes, hay algo que me tiene muy distraída ;)

    Molts petonets

    ResponderEliminar
  11. Lo siento muchísimo por el gatito de tu hermana. A mí se me murió uno de PIF con tan sólo 5 meses. Fue horrible, así que sé lo que se pasa con esa enfermedad. Por suerte, Merlín no se contagió y más adelante pude adoptar a Bombay para que le hiciera compañía.
    Un abrazo y ánimos,
    Noemí.

    ResponderEliminar
  12. Noemí, pues vaya... pobrecitos... Pensaba era una enfermedad poco común... 5 mesitos es lo que tenía Humphrey... Mi hermana está pensando en adoptar a otro...

    ResponderEliminar