sábado, 28 de noviembre de 2009

Those were the days...

Hoy cumple años una de mis mejores amigas: FELICIDADES Maria!

Y eso me recuerda que dentro de un mes y un día será el mío. No me apena cumplir años, al contrario! Pero esta vez me toca dejar la edad de Cristo y eso me hace recapacitar, ya que estoy pasando la juventud para llegar a la madurez... Aún así, no pienso dejar de disfrutar con cualquier cosa, emocionarme por la más minúscula o insignificante de las sorpresas, curiosear y tocar todo aquello que me llama la atención, cantar y bailar cuando me apetece y sonreír en todo momento! No dejaré mi alma de niña...

Para felicitar a Maria y expresar esos sentimientos os dejo la canción "Those Were The Days" que descubrí en el blog de Cristina. "Those Were The Days" fue originalmente grabada por The Limelighters en inglés pero la que más se recuerda es la de Mary Hopkin. Esta canción está basada en una cancion rusa de Boris Fomin. Mary Hopkin además la grabó en frances como "Le temps des fleurs", y en español como "Que tiempo tan feliz".

No me canso de oírla... además me encanta el sonido de la pianola antígua del principio... me fascinan... me recuerda aquellas películas que veía de niña...

"Those were the days" Mary Hopkin (1968)


Pianola como las del oeste:


Un tango en una pianola argentina, donde se ve la partitura antígua:


El famoso ragtime "Maple Reaf" en pianola:

Traducción:
Había una vez una taberna
donde solíamos brindar con un vaso o dos
recordando cómo nos reíamos durante horas
y soñábamos con todas las grandes cosas que nos gustaría hacer.

Aquellos eran los días mi amigo,
que pensábamos que nunca acabarían,
solíamos cantar y bailar siempre y un día
hemos vivido la vida que elegimos
y hemos luchado para nunca perder
éramos jóvenes y estábamos seguros de tener una meta.

Luego los ajetreados años
volaron para nosotros,
perdimos nuestros ideales en el camino,
si por suerte te viera en la taberna
nos sonreiríamos otra vez y nos diríamos
(ESTRIBILLO)

Aquellos eran los días mi amigo,
que pensábamos que nunca acabarían,
solíamos cantar y bailar
siempre y un día
hemos vivido la vida que elegimos
y hemos luchado para nunca perder
aquellos eran los días, o sí, aquellos eran los días.

Precisamente anoche miré por la ventana de la taberna,
nada parecía como solía ser,
en el cristal vi un extraño reflejo,
aquella mujer encantadora ¿era yo de verdad?
(ESTRIBILLO)

Por la puerta llegó una sonrisa familiar,
vi tu cara y te y oí decir mi nombre
o mi amigo, somos más viejos pero no más sabios
y en nuestros corazones,
los sueños siguen siendo los mismos.
(ESTRIBILLO)

7 comentarios:

  1. 33" eso no es nada....lo mejor empieza....Besos

    ResponderEliminar
  2. Winnie, seran 34 y la verdad es que estoy pasando una muy buena temporada! De lo que me quejo es que a veces me siento algo anacrónica... aunque los que me conocen saben que soy seria y responsable, en muchas cosas me siento aún una niña.

    ResponderEliminar
  3. Guacimara, como vos, yo también abandonaré los 33 dentro de unos meses. La edad es una fecha, lo importante es como te sientes por dentro, a veces nos sentimos maduras y en otras ocasiones no somos más que adolescentes.
    Besos.

    ResponderEliminar
  4. Guaci: Sos muy joven...pero sigue así,bailando, riendo, siendo feliz, aunque pasen los años... que a medida que pasen, los vas a disfrutar más aún! Suerte
    Besos

    ResponderEliminar
  5. Wazi... tia... m'has fet emocionar... tot el cap de setmana que estic amb les feelings a flor de pell... deu ser que els 34 "anyets" em fan pensar molt... t'estimoooooooooooooooo!!! gràcies per un regal tan preciós!!

    ResponderEliminar
  6. Luciana y Eliane, gracias por vuestras sabias palabras.

    Cristina, siempre descubro algo divertido en tu blog jeje!

    Pis, suposo que deus ser tu, Meri, oi? M'alegro que t'hagi agradat aquest petit detall. Un petonàs!

    ResponderEliminar